Groenlandia occidental se derrite a maior ritmo

Un estudo dirixido por Dartmouth College, que aparece na revista Geophysical Research Letters, mostra que o derretimiento no oeste de Groenlandia desde principios da década de 1990 está nos niveis máis altos en polo menos 450 anos. Aínda que xa se sabe que os patróns naturais de certas condicións atmosféricas e oceánicas inflúen no derretimiento de Groenlandia, o estudo destaca a importancia dunha tendencia de quecemento a longo prazo para dar conta das taxas de desxeo no oeste de Groenlandia sen precedentes nos últimos anos. Os investigadores suxiren que o cambio climático máis probablemente asociado coas emisións humanas de gases de efecto invernadoiro é a causa probable do quecemento adicional. "Vemos que o derretimiento do oeste de Groenlandia realmente comezou a acelerarse fai uns 20 anos", afirma Erich Osterberg, profesor asistente de Ciencias da Terra en Dartmouth e o principal científico do proxecto. "O noso estudo mostra que o rápido aumento no derretimiento do oeste de Groenlandia é unha combinación de patróns climáticos específicos e unha tendencia adicional de quecemento a longo prazo no último século", engade. Segundo unha investigación citada no estudo, a perda de xeo de Groenlandia é un dos maiores contribuíntes ao aumento global do nivel do mar. Aínda que os glaciares que nacen no océano causan gran parte da perda de xeo en Groenlandia, outra investigación citada no traballo mostra que a maioría da perda de xeo nos últimos anos débese a un maior derretimiento da superficie e a escorrentía. Aínda que as medicións satelitales e os modelos climáticos han detallado esta recente perda de xeo, hai moitas menos medicións directas do derretimiento recolleito da propia capa de xeo. Para este estudo, os investigadores de Dartmouth e a Universidade Estatal de Boise pasaron dous meses en motos de neve para recoller sete núcleos de xeo da remota "zona de percolación" da capa de xeo do oeste de Groenlandia. Cando as temperaturas cálidas derriten a neve na superficie da zona de percolación, a auga de fusión fíltrase cara á neve máis profunda e vólvese a conxelar en capas de xeo. Os investigadores foron capaces de distinguir facilmente estas capas de xeo da neve compactada circundante nos núcleos, preservando unha historia de canto derretimiento produciuse no tempo. Canto máis se derrita, máis grosa é a capa de xeo. "A maioría dos núcleos de xeo recóllense no medio da capa de xeo onde de cando en cando se derrite, ou no bordo da capa de xeo onde a auga de desxeo flúe cara ao océano –explica Karina Graeter, autora principal do estudo como estudante graduada no Departamento de Ciencias da Terra de Dartmouth–. Centrámonos na zona de percolación porque é onde atopamos o mellor rexistro de Groenlandia derretida retrocedendo no tempo na forma das capas de xeo recongeladas"